Damar Yolu Sorunum

3 yıldır hastayım ve hastaneye gitmedigim 1 hafta bile yok. Hergün gittiğim bile oluyor. Her gidişimde kan alma,damar yolu açma, üstüne birde her yıl aldığım yüksek doz kortizondan gelen ödem kilo derken artık damarlar bulunamaz yıpranmış bir hale geldi.İlk girişte açılabilen henüz bir damar yolum yok. Geçen gün hastaneye yatırıldığımda ise tedavi için damar yolu gerekiyordu. Çok sevdiğim bir hemşire ablam 4 kez denedi ve açamadı. Canım çok yansada sevdiğim biri olduğu için sesimi çıkarmadım. Çünkü onun elinde olan birşey değildi.Daha sonra diğer bir hemşire ablam geldi onuda çok severim ve her ikisinede çok güvenirim.Oda 2. de buldu. Akşama kan verildiğinde ise elim patlayacak gibiydi çok kötüydü ve yeniden damar yolu açmak gerekiyordu.Başka bir hemşire ablam ise 2. de buldu ve günü 8 damar yolu 3 te kan almayla tamamladım. Ve hiçbirinde gözümden 1 damla bile yaş gelmedi. Son açılan damar yolum ise 4 gün dayandı. Ve 4. gün zar zor oflaya puflaya ilacı verdik ve damar yolunu çıkardık. Yarına Allah kerim :( Ertesi gün acile gittik damar yolu için ve o günde 2 kez girildi. 2.de ilaç çok acıyarak gittiği için damar yolu çıkartıldı.
Ertesi gün! Patlama noktam!
Servise çıktık ve yeni gelen bir hemşire vardı. O bu yazıyı okuyamayacak çünkü bu bloğumu anlatacak bir samimiyetim olamaz! 3 yıl boyunca sinir olduğum bir doktor veya bir hemşire olmadı. Hepsini çok sevdim,abla-abi dedim. Ne kalplerini kırdık nede birşey. Çünkü onlar bize güleryüzlüydü bizde onlara. Ama o hemşire o kadar asık suratlı,kendini beğenmiş biriki ben hemsireyim havalarında. Neyse gelelim konuya... Damar yolu açacak en az yarım saat bakti. Nasıl tarif etsem, avucumuzun biraz üst tarafı yani atar damarın olduğu yerden açmak istedi. En çok acıtan ve benim oradan açılmasına izin vermediğim yerden.(Çünkü ne zaman izin versem oraya şişiyor anında çektiğim acıyla kalıyorum.) Ama bu defa verdim çünkü damar kalmamıştı. Baktı baktı baktı en sonunda iğneyi soktu ve ordan burdan desti resmen damarimi en sonunda şişti. Sonra diğer kolumun aynı yerinden bilekten girmeye çalıştı yine şişti. Ve ben ağladım. Hemşire alttan alttan birşeyler söylüyor cık cıklıyor ofluyor pufluyor. Gitti başka bi hemsireyi çağırdı. Oda geldi ilkinde bulamadi ikincide de kan gelmedi. Bende kan gelmedi serum gönderme dedim. O hemşire hemen sen ne biliyorsuuuun dedi. 3 yıldır az çok biliyorum dedim. O sırada hemşire serum verdiğinde damar yolundan rahatça gitti. Sonra biliyormuymussun dedi itici bir ses tonuyla. Sustum birşey demedim ama dışarı çıkınca onu bilmem ama can acısını bilirim dedim. Senin ellerini kollarını delmiyorlar tabiri caizse desmiyorlar. Kolay gelir tabi. Bir de işin benim için kısmı var. Evet benim için ama bunu insanlıkla yapın. Kimseden bir beklentimiz yok bir güler yüz dışında. Profesörler doktorlar bile bize insan gibi davranırken bazıları bizi küçümseyemez. Hastalık Allah'tan geliyor kendi secimimiz değil. Zaten bizim sıkıntımız başımızdan aşkınken canımızi teslim ettiğimiz kişiler bu şekilde davranmamalı. Bu zamana kadar hiç kimseden böyle bir davranış görmediğim için onun o hareketleride egosunun tavan yaptığının göstergesidir. Sadece Allah'a havale ediyorum. Canım acırken bana laf soktuğu, sanki bir hasta değilde küçümsediği bir yaşıtı olarak gördüğü için, yüzünü asarak azarladığı için... Sen çekme o acıları bilme! Allah'ın verdiği bu hastalıklara layık değilsin.

Yazımı okuyan hiçbir hemşire ablalarım üzerine almasın.